Ήταν κάποιος Ευλόγιος, ιερέας και ασκητής, που είχε χρηματίσει και μαθητής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, όταν ήταν Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Αυτός λοιπόν ο ασκητής νήστευε αυστηρά. Έτρωγε κάθε δύο μέρες, κάποτε και μια φορά την εβδομάδα, μόνο ψωμί και αλάτι και γι΄αυτό δοξαζόταν από τους ανθρώπους.

Ο αββάς Ζωσιμάς αναφέρει μια προσωπική του εμπειρία, στην οποία φαίνεται καθαρά πως η ανεξικακία και η ταπείνωση οδήγησαν τον ίδιο και έναν άλλο αδελφό στην αληθινή αγάπη. Ας δούμε τι λέει λοιπόν:

Είχα στη σκήτη έναν αδελφό υποτακτικό, ο οποίος προερχόταν από πλούσιο σπίτι, ήταν καλομαθημένος και είχε

Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής, όστις ασκήτευσεν εις τόπον έρημον χρόνους εβδομήκοντα με νηστείαν και παρθενίαν και αγρυπνίαν. Εις τόσους δε χρόνους όπου εδούλευε τον Θεόν δεν αξιώθη να ιδή καμμίαν οπτασίαν και αποκάλυψιν εκ Θεου. Και ελογίασε και έβαλε τούτο εις τον νουν του λέγων: «Μήπως δια καμμίαν αφορμήν όπου δεν ηξεύρω εγώ δεν αρέσει του Θεου η ασκησίς μου, και η εργασία μου θέλει είναι απαράδεκτος· δια τούτο δεν δύναμαι να αποκαλυφθώ και να ιδώ κανένα μυστήριον».

Στα παλιά χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, υπήρχαν πολλοί ληστές, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια, και λήστευαν τους περαστικούς. Κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστές είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι που ήταν αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από τη μια πόλη στην άλλη. Και όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του, είτε ήταν δύο είτε τρείς, τους λήστευαν. Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν.