Ομιλία του Μέγα Βασίλειου για τους Άγιους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες που μαρτύρησαν στη λίμνη της Σεβάστειας.

1.Πώς θα μπορούσε να υπάρξει κορεσμός από τη μνήμη των μαρτύρων σ’ όποιον τους αγαπά; Γιατί η τιμή στους γενναίους από τους συνδούλους τους αποδεικνύει την καλή διάθεση προς τον κοινό Κύριο. Μια κι είναι φανερό πως όποιος παραδέχεται τους γενναίους άνδρες, δεν θα παραλείψει να τους μιμηθεί σε παρόμοιες περιστάσεις.

 Το μυστικό του πόθου του Θεού είναι συγκλονιστικό και σχεδόν ανέκφραστο στην πληρότητά του. Ωστόσο, εμείς οι κοσμικοί και νήπιοι στην πνευματική ζωή παρακολουθώντας τα όσα σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος, συγκινούμαστε και ανησυχούμε, γιατί δεν έχουμε γευθεί κάτι παρόμοιο. Δεν πρέπει όμως να απογοητευόμαστε, γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Μπορούμε από σήμερα να επιταχύνουμε τα βήματα στην πνευματική μας πορεία, βάζοντας νέους στόχους. Ας απολαύσουμε τον Άγιο μας:

1)Μετά τον Ιουλιανό τον παραβάτη, βασίλευσε ο θεοσεβής Ιοβιανός μόνο για ένα χρόνο και κατόπιν τη βασιλεία παρέλαβαν ο Ουαλεντιανός και ο αδελφός του Ουάλης που ήταν αιρετικός, οπαδός του Αρειανισμού και διώκτης των Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο Ουάλης αφού πήρε με το μέρος του όλους τους επισκόπους, θέλησε να κάμψει και τον Μέγα Βασίλειο που έμαθε ότι ήταν ανένδοτος. Έστειλε δύο δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι με απειλές προσπάθησαν να αποδεχθεί ο Άγιος τις αιρετικές και βλάσφημες δοξασίες του Αρείου. Ο ένας, μάλιστα ο άρχοντας Μόδεστος αφού γύρισε άπραγος στον βασιλιά του είπε ότι, ευκολότερο είναι να μαλακώσει κανείς το σίδηρο παρά την γνώμη του Βασιλείου. Ακούγοντας αυτά ο βασιλιάς Ουάλης θέλησε να πάει ο ίδιος στον Μέγα Βασίλειο. Αυτό και έκανε. Ήταν η μεγάλη εορτή των Θεοφανείων, όταν έφθασε ο βασιλιάς στον Ναό. Εκεί είδε την τάξη και την ησυχία των Χριστιανών που παρακολουθούσαν, τον Άγιο Βασίλειο να τους διδάσκει, σεμνός, απέριττος, με λόγο δυνατό, γεμάτο σοφία και χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο βασιλιάς έδειξε να μετανιώνει κι αφού μίλησε με τον Άγιο, έφυγε.

Οι ταπεινοί άνθρωποι είναι δυσεύρετοι. Η εποχή μας δεν προσφέρεται γι'αυτούς. Μόνο οι υπερήφανοι εμφανίζονται και ρυθμίζουν τις τύχες των κοινωνιών. Γι'αυτό και δεν έχουμε ουσιαστική πρόοδο και ποιότητα ζωής. Όταν οι ταπεινοί είναι εκτοπισμένοι, πως να διατηρηθεί το φως; Και πως να υπάρχουν προσπάθειες βελτιώσεως της κοινωνίας και των επαγγελματικών χώρων. Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι ολόκληρη η ζωή του Χριστού μας παιδαγωγεί και μας οδηγεί στην ταπείνωση. Πολλοί όμως υποστηρίζουν ότι οι ταπεινοί άνθρωποι δεν μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία. Κάνουν λάθος, ωστόσο, γιατί στην ιστορία βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο. Ο ταπεινός Χριστός και οι ταπεινοί Μαθητές του προσέφεραν τόσα πολλά στην κοινωνία. Αυτό είναι το κορυφαίο παράδειγμα, όχι όμως και το μοναδικό. Ο Άγιος μας, μιλώντας για την ταπεινοφροσύνη, μας προτρέπει να προσέξουμε την ταπεινή ζωή του Χριστού για να εκτιμήσουμε την αξία της υψοποιού ταπείνωσης.