Κυριακή του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος! Γιατί η Εκκλησία τοποθετεί αυτόν τον Άγιο στο μέσον της νηστείας, ωσάν την πιο άγια εικόνα, ώστε να ατενίζουν όλοι σε Αυτόν;

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Ποιος είναι αυτός; Είναι ο άνθρωπος που βίωσε και έγραψε την Κλίμακα του Παραδείσου, που βίωσε την ανάβαση του ανθρώπου από την κόλαση μέχρι τον Ουρανό, μέχρι τον Παράδεισο.

• Αγνός δε θεωρείται εκείνος που φύλαξε αρρύπωτο το πήλινο σώμα του, αλλά εκείνος, που υπέταξε τα σωματικά μέλη στην ψυχή είναι ο τελείως αγνός.
• Όσο άφθαρτος και ασώματος είναι ο Κύριος, τόσο ευφραίνεται με την αγνότητα και αφθαρσία του σώματός μας. Αντίθετα οι δαίμονες με κανένα άλλο δε χαίρονται τόσο, όσο με τη δυσωδία της πορνείας, και με κανένα άλλο πάθος, όσο με το μολυσμό του σώματος.
• Νομίζω πώς κανείς δεν μπορεί να λέγεται πραγματικά άγιος, αν δεν μεταποιήσει το χώμα αυτό, δηλαδή τη σάρκα, σε αγιασμένο χώμα – εάν βέβαια είναι κατορθωτή αυτή η μεταβολή.
• Τόσο υψηλός και τόσο μεγάλος είναι ο έπαινος της αγνείας, ώστε μερικοί από τους Πατέρες να τολμήσουν να την ονομάσουν απάθεια.
• Αν δεις τον εαυτό σου να υποσκελίζεται ιδιαιτέρα από κάποιο πάθος, οπλίσου προ πάντων εναντίον αυτού του πάθους μόνο, και μάλιστα αν πρόκειται για τον εμφύλιο εχθρό, δηλαδή τη σάρκα. Γιατί αν δεν υποταχτεί αυτός ο εχθρός, καθόλου δεν ωφελούμαστε από τις άλλες νίκες μας.

1. Μερικοί συνηθίζουν, όταν μιλάνε περί των παθών και των λογισμών, να κατατάσσουν την κενοδοξία σε ιδιαίτερη τάξη, χωριστά από την υπερηφάνεια. Γι’ αυτό και λέγουν ότι είναι οκτώ οι πρώτοι και κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί. Αντιθέτως ο Θεολόγος Γρηγόριος και άλλοι από τους διδασκάλους τούς μέτρησαν επτά. Σ’ αυτούς περισσότερο πείθομαι και εγώ· διότι ποιος μπορεί να έχει υπερηφάνεια, αφού νίκησε την κενοδοξία; Τόση δε μόνο διαφορά έχουν μεταξύ τους, όση έχει εκ φύσεως το παιδί από τον άνδρα και το σιτάρι από τον άρτο. Το πρώτο δηλαδή είναι η αρχή και το δεύτερο το τέλος. Τώρα λοιπόν που το καλεί η περίσταση ας μιλήσουμε με συντομία για την αρχή και την ολοκλήρωση των παθών, δηλαδή την ανίερη οίηση. Λέω με συντομία, διότι όποιος επιχειρεί να φιλοσοφήσει γι’ αυτήν σε μήκος, μοιάζει με εκείνον που ματαιοπονεί προσπαθώντας να ζυγίσει τους ανέμους.